Pies Gończy Polski – charakter

Dziejom rasy gończego polskiego przez lata towarzyszyły liczne zawirowania i zawieruchy. Przez lata pies ten był niedoceniany, a jego rola marginalizowana. Okrutny los spotkał go także w okresie pierwszej i drugiej wojny światowej. Również po wojnie hodowcy nie do końca palili się do odbudowania tej rasy, przekładając nad nią ogara polskiego. O mały włos rasy tej w ogóle by nie było. Gdyby nie działania związku kynologicznego, który zadbał o to, aby w 1983 gończy polski został wpisany do księgi wstępnej w ogóle nie byłoby o czym mówić.

Na szczęście sytuacja ta zmieniła się. Co więcej można powiedzieć, że w ostatnich czasach popularność gończego polskiego coraz bardziej rośnie. Przyczyniły się d tego zarówno mieszczuchy, które pokochały tę rasę i starają się o to, aby była ona widziana na szereg różnych sposobów. Z tego powodu biorą udział w licznych konkursach i szkoleniach. Do rozsławienia rasy przyczynili się także sami hodowcy. Na pierwszych wystawach, na których występował gończy polski pieski te można było policzyć praktycznie na placach jednej ręki. Począwszy od 2002, 2003 roku na wystawach zawsze dobra reprezentacja tych psów (za każdym razem powyżej 50).