Berneński pies pasterski – hodowla
Wśród ras psów zaliczanych do psów pracujących znajduje się berneński pies pasterski. Ojczyzną tych psów jest Szwajcaria, a ściślej okolice miasta Berno i kanton o tej samej nazwie. W przeszłości berneński pies pasterski nazywany był „Durrbachler”. Nazwa ta związana jest z położoną w pobliżu Riggisberg gospodą „Duerrbach”. Miejscowi mieszkańcy upodobali sobie właśnie te psy, stąd ich pierwotna nazwa. Po raz pierwszy przedstawiciele rasy zostali pokazani na wystawie mającej miejsce w roku 1902. W roku 1907 powstało pierwsze koło hodowców berneńskiego psa pasterskiego. Powstał wówczas Szwajcarski Klub Durrbachlera. Jego członkowie zajęli się między innymi opracowaniem wzorca rasy. Nazwa „Berneński Pies Pasterski” po raz pierwszy pojawiła się w roku 1910. Od tej chwili psy tej rasy stały się bardzo popularne nie tylko na terenie Szwajcarii.
Berneńskie psy pasterskie należą do psów ras dużych. Są to psy długowłose, o charakterystycznym trójkolorowym umaszczeniu. Maścią podstawową jest kolor czarny, na łapach, klatce piersiowej i na łbie występuje brązowo-czerwone podpalenie i dodatkowo kolor biały. Ten biały kolor na łbie przyjmuje charakterystyczny wygląd strzałki. Biała strzałka jest znakiem rozpoznawczym berneńskiego psa pasterskiego. Łaby niektórych osobników są białe, podobnie, jak i koniec ogona.
Berneńskie psy pasterskie są psami bardzo przyjaznymi. Są psami idealnymi dla rodzin z dziećmi, w stosunku do dzieci berneński pies pasterski jest bardzo opiekuńczy, wykazuje się również bardzo dużą dawką cierpliwości. Nie są to psy agresywne ani w stosunku do nieznanych sobie ludzi, ani też w stosunku do innych zwierząt. Nie są to psy przeznaczone dla ludzi spędzających dużo czasu poza domem, bardzo przywiązują się do właścicieli, pozostawione na długo same odczuwają tęsknotę za swoją ludzką rodziną. Opiece nad psem trzeba poświęcić sporo czasu, przede wszystkim berneńczyki muszą dużo biegać. Trzeba je także regularnie czesać. Berneńczyki żyją niestety dość krótko, średnio 8 lat.